رمزهای پایداری و جاودانگی در اشعار م. سرشک (شفیعی کدکنی)

رمز از ابزارهای اصلی زیبایی آفرینی در شعر معاصر است و ویژگی هایی چون چندمعنایی، ابهام هنری و عدم صراحت در شعر معاصر فارسی تا حد بسیار زیادی مرهون رمزگرایی شاعران آن است. رویکرد رمزگرایانه در شعر معاصر ایران از یک سو محصول آشنایی با مکتب سمبولیسم و تأثیرپذیری از آن و از سوی دیگر حاصل شرایط اجتماعی و سیاسی خاصی است که شاعران در آن زیسته اند. شفیعی کدکنی از شاعران برجستۀ رمزگرای معاصر محسوب می شود که جان مایۀ شعر او، اجتماع و مسائل آن است. تصویر جامعه و تحولات اجتماعی و سیاسی آن، تشویق به پویش و مبارزه، ستایش آزادی، پیام آوران آن، جان باختگان این راه و پایداری برای رسیدن به جامعه یی انسانی مفاهیمی هستند که به صورت نمادین در اشعار دهه های چهل و پنجاه او به تصویر درآمده اند. موضوع پژوهش حاضر بررسی رمزهای شعر شفیعی کدکنی در دهه های چهل و پنجاه هجری است و از آنجا که انسان و مسائل آن محوری ترین درون مایۀ شعر م. سرشک است؛ رمزهای شعر او مستقیم یا غیر مستقیم با انسان و جامعه سر وکار دارند.